پرسمان (9): مجرد یا متأهّل بودن امام زمان (علیه السّلام) (قسمت اوّل)
بنام پروردگار بصیر و دوستدار اهل بصیرت. ساعت حدود 12 شب بیستم ماه مبارک رمضان1395ش = 1437ق، از جلسة سخنرانی سوّمین شب سفر تبلیغی ام در نیمة دوّم این ماه رمضان (= مسجد قائمیّة گنبد کاووس استان گلستان) به محلّ اسکان و استراحتم برگشتم؛ با کمترین فاصلة زمانی، به تلگرام های گروه ها و اشخاص معیّن مراجعه نمودم؛ بناگاه متوجّه شدم: یکی از منسوبین نزدیک اینجانب (که خود از فرهنگیان بازنشسته دوست داشتنی، فهیم، و فرهیختة محسوب می شود)، کلیپی را ارسال نمود؛ که جمله حک شده بر روی آن چنین بود: «پرسش: امام زمان مجرد است یا متاهل ؟؟!؛ پاسخ آیت الله... من شخصا از یکی از اساتیدم شنیدم که :امام زمان با یک دختر تهرانی درزمان شاه ازدواج نموده است»!!!. در همان لحظات اوّلیّه، به نوشتن پاسخی اجمالی از آن پرسش و محتوای این کلیپ پرداختم، و تا قبل از فرا رسیدن اذان صبح آن را برای آن عزیز فرستادم؛ امّا با توجّه به فراگیر بودن پرسش و پاسخ طرح شده در قالب کلیپ مذکور، صبح همان شب تصمیم به نگارش پاسخ تفصیلی از آن گرفته ام؛ اکنون در قالب این نوشتة و نوشته بعدی، نکاتی را در جهت اجراء این تصمیم می نگارم؛ امّید وارم: تدوین و نشر آنها سودمند واقع شود. ان شاء الله.
1- قطعا اموری همچون: اصل ولادت امام زمان (علیه السّلام)، نسب آن بزرگوار، نصوص و روایات معتبر دالّ بر امامت آن عزیز، مراحل متنوّع غیبت و برنامة حکومتی این حجّت حتمی پروردگار و مباحث مشابه آنها؛ از موضوعات مهمّ و ضروری در حوزة مهدویّت و مسئلة امامت آن بزرگوار محسوب می شوند؛
2- فهم برآمدة از تتبّع در آیات و روایات وارده در حوزة مهدویّت، حکایت از این دارد که وجود همسر و فرزند و یا عدم آن دو، نقشی در امامت امام زمان (علیه السّلام) ندارد؛ یعنی اینچنین نیست که امامت آن بزرگوار متفرّع بر یکی از این دو جهت باشد؛ تا مثلا کسی بگوید: تنها در صورت وجود همسر وفرزند برای امام زمان (علیه السّلام)، می توان به امامت آن حضرت باور داشت و در غیر اینصورت، نمی توان به امامتش مطمئن شد؛ و یا دیگری بگوید: فقط در صورت صاحب همسر و فرزند نبودن آن بزرگوار، قبول امامتش ممکن خواهد بود وگرنه نمی توان به امامتش باور پیدا کرد؛
3- اگرچه مشروعیّت امر ازدواج و سنّت بودن آن در آموزه های دینی، حقیقتی انکار نا پذیر است؛ ولی چنین آموزه ای، حقیقتی مطلق محسوب نمی شود؛ زیرا ممکن است در شرایط و موردی خاصّ، اجراء چنین حقیقتی در زندگی حجّتی از حُجَج پروردگار محقّق نشود؛ همانگونه که قطعا در زندگی دو پیامبر الهی (= حضرت عیسی و یحی علیهما السّلام) و برخی دیگر از اولیاء الهی، محقّق نشد؛
4- اگرچه ما دلیل قاطع و معتبری بر عدم ازدواج امام زمان (علیه السّلام) در اختیار نداریم؛ ولی (به جهتی که اشاره شد) هیچگاه نمی توان به بهانة مشروعیّت و سنّت نبوی بودن امر ازدواج، یقین به تحقّق این قضیّه در سبک زندگی آن بزرگوار پیدا کرد؛
5- البتّه تحقّق مسئلةازدواج و صاحب فرزند شدن در زندگی امامان پیشین (علیهم السّلام)، امری ضروری بود؛ زیرا طبق مفاد روایات معتبر، از دیر باز اشخاص معیّنی از نسل پیامبر (صلوات الله علیه و آله)، از سوی خدای متعال برای ادارة امر امامت امّت برگزیده شده اند؛ قطعا تحقّق این اراده الهی متفرّع بر وقوع ازدواج، و صاحب فرزند شدن در زندگی آن چهره های پاک می باشد؛ امّا چون پس از امامت امام زمان (علیه السّلام)، امام دیگری مطرح نیست؛ پس تحقّق ازدواج و وجود فرزند در زندگی آن بزرگوار، اگرچه واقعه ای ممکن تلقّی می شود، ولی امری ضروری نخواهد بود؛
6- بی هیچ تردیدی، پرسش و گفتمان در قبول و یا ردّ وجود همسر و فرزند برای امام زمان (علیه السّلام) در دورة کنونی (به ویژه در عرصه مجازی)، رشد چشمگیری یافته است؛ ولی مسئلة تازه ای نیست؛ بلکه دارای پیشینه ای طولانی می باشد؛ حتّی از مفاد برخی از روایات (که در ادامه این نوشته از آنها یاد خواهد شد) چنین بر میآید که اینگونه گفتمان ها و پرسش ها، در دورة امامت برخی از امامان معصوم (علیهم السّلام) نیز مطرح بوده است. (حوزة علمیّة قم/ سیّد حسین شفیعی دارابی/ سفر تبلیغی گنبد کاووس/ ساعت 11 روز یکشنبه: 6/ 4/ 1395ش= بیستم ماه رمضان 1437ق).