عظمت 12 فروردین در آئینه کلام امام ورهبری
حوزه علمیّه قم: سیّد حسین شفیعی دارابی
بنام پروردگار عطاء کننده نعمتها. از جمله اوصاف خدای متعال، صفت والای «سابِغَ النِّعَم» (= فروریزنده نعمتها) است؛ در آیه شریفه 20 لقمان میخوانیم: «أَلَمْ تَرَوْاْ أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکُم مَّا فِی السَّمَوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَ أَسْبَغَ عَلَیْکُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً» : «آیا ندیدید که خداوند آنچه را در آسمان ها و آنچه را در زمین است برای شما مسخّر کرده، و نعمت های ظاهری و باطنی خود را بر شما سرازیر کرده است»؛ طبق این آیه مبارکه، در یک دسته بندی کلّی می توان مجموعه نعمتهای الهی را به دو دسته نعمت های «ظاهری» و «باطنی» تقسیم نمود؛ بی هیچ تردیدی، شکست نظام طاغوتی پهلوی و برپائی نظام مقدّس جمهوری اسلامی، از جمله نعمتهای بی بدیل الهی است که به ملّت شریف ایران اسلامی عطا شده است؛ منتهی متأسّفانه گاه به جهت بروز برخی از چالشها، از عظمت این بزگ خدای منّان غفلت می کنیم؛ فرارسیدن 12 فروردین فرصت خوبی است برای توجّه بیشتر نمودن به این نعمت عظیم الهی؛ بدین جهت، ضمن تبریک فرارسیدن سی و نهمین سال برخورداری از این مائده آسمانی، مناسب دیدم تا در قالب این نوشته کوتاه، به بازخوانی بخش کوچکی از سخنان امام (ره) و مقام معظّم رهبری در جهت تبیین عظمت این نعمت به پردازم؛ چه آنکه بازگوئی نعمت، موجب تداوم و فزونی آن خواهد شد:
الف- حضرت امام (ره)،در بخشی از اعلامیه تاسیس جمهوری اسلامی در ایران در 12 فروردین سال 58 می فرمایند:«صبحگاه 12 فروردین که روز نخستین حکومت ا... است از بزرگترین اعیاد ملی و مذهبی ماست و ملت ما باید این روز بزرگ را عید بگیرند و زنده نگه دارند. روزی که کنگره های قصر 2500 ساله حکومت طاغوتی فرو ریخت و سلطه شیطانی برای همیشه رخت بربست و حکومت مستضعفین جانشین آن گردید"
ب- مقام معظّم رهبریدر قسمتی از سخنرانی حکیمانه خد در تاریخ 24/ 11/ 1382چنین فرموده است: «مردم به این دستاورد (12 فروردین و برپائی نظام جمهوری اسلامی) مىبالند و از آن دفاع و به آن افتخار مىکنند. دشمن در تبلیغات خود مرتّب سعى مىکند این دستاورد را کوچک کند، به قول رایجِ بین کسبه، توى سر جنس بزند و آن را تحقیر نماید. امام صادق علیه الصّلاه و السّلام به شاگرد خود فرمود: چنانچه تو گوهر گرانبهایى در دست داشته باشى، همه دنیا اگر بگویند این سنگ است و تو بدانى که این گوهرِ گرانبها است، حرف همه دنیا را باور نمىکنى. اگر یک سنگ در دستت داشته باشد، همه دنیا بگویند این گوهرِ گرانبها است، بازهم به حرف آنها گوش نمىکنى؛ مىبینى که سنگ است. وقتى گوهر گرانبهایى وجود دارد، اگر همه دنیا بگویند آنچه در دست دارى، بىارزش است، مىبینى متاع باارزشى است» (حوزه علمیه قم، سیّد حسین شفیعی دارابی، شب شنبه12فروردین 1396ش = سوّم ماه رجب 1438ق).