شهر بخارا ، ازبکستان

بخارا

بخارای یکی دیگر از شهرهای فارسی زبان هست که در کشور کنونی ازبکستان واقع شده است. شهری جذّاب ، زیبا ، ساختمان هایی با بافت سنّتی ، خیابان های عریض ، مردمانی که می توانی آرامش را از چهره شان ببینی.این شهر مملو از آثار باستانی گذشته هست که این آثار را به نیکی حفظ کردند. کاش می شد سفری به شهر داشت و آن را از نزدیک دید.

من خلاصه ای از مطالب در ارتباط با این شهر را در زیر برای شما آوردم. اگر می خواهید جزییات بیشتری در مورد این شهر فارسی زبان بدانید می توانید ، اینجا را کلیک نمایید.

تصاویری هم گذاشتم ، مشاهده بفرمایید. - اینجا

ابوسعید ابوالخیر:

باد که از سوی بخارا به من آید / با بوی گل و مشک و نسیم سمن آید

بخارا شهر و سرزمین موزه‌ها و در واقع موزه‌ای است در فضای باز که آن را مرواریدی بر تارک آسیای مرکزی نامیده‌اند

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

Buxoro, Буҳоро

بُخارا (به ازبکی: Buxoro) (به فارسی تاجیکی: Бухоро) پنجمین شهر بزرگ ازبکستان و مرکز استان بخارا است. شهر بخارا در جلگهٔ واقع در مسیر سفلای رود زرافشان و کنار کانال شاهرود (شهر رود) واقع است. جمعیت این شهر بر اساس برآورد سال ۲۰۰۹ حدود ۲۶۳٫۴۰۰ نفر و به همراه حومه حدود ۳۸۳٫۴۰۰ نفر بوده‌است.

بخارا (همراه با سمرقند) یکی از دو شهر عمدهٔ تاجیکنشین و فارسی‌زبان ازبکستان[۱] است. اکثریت مردم بخارا تا امروز نیز به زبان فارسی با گویش ویژه آسیای مرکزی که امروزه به زبان فارسی تاجیکی معروف شده حرف می‌زنند که برخی منابع میزان فارسی‌زبانان این شهر را ۹۰٪ هم ذکر کرده‌اند.[۲] ازبکها و یهودیان بخارایی هم در بخارا زندگی می‌کنند.[۳]

بخارا از قدیمی‌ترین شهرهای فرارود است که خود شهر بیش از ۲۵۰۰ سال قدمت دارد اما سابقهٔ سکونت انسان‌ها در محلی که این شهر بر آن بنا شده به هزاره دوم پیش از میلاد می‌رسد. بخارا در کنار جادهٔ ابریشم قرار گرفته و کامل‌ترین نمونه یک شهر سده‌های میانه در منطقه آسیای مرکزی به شمار می‌رود که نمای تاریخی باستانی آن تا حد زیادی دست‌نخورده باقی مانده‌است. از مهمترین بناهای تاریخی واقع در آن مقبره امیر اسماعیل سامانی که از شاهکارهای معماری مسلمانان در سده دهم میلادی به شمار می‌رود و تعداد زیادی مدرسه متعلق به سده هفدهم میلادی است. هسته تاریخی مرکزی بخارا در فهرست میراث تاریخی جهانی بشر یونسکو به ثبت رسیده‌است.[۴]

پنبه و آلو از مهم‌ترین محصولات کشاورزی بخارا به شمار می‌آیند، چنان‌که آلوی بخارا در ایران به طور کامل شناخته شده‌است.

مولوی:

ز دی بگذر سبک برپر که نی جان بهاری تو / بخارای جهان جان که معدنگاه علم آن است

ابوسعید ابوالخیر:

باد که از سوی بخارا به من آید / با بوی گل و مشک و نسیم سمن آید

حافظ:

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را / به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

***

بخارا شهر و سرزمین موزه‌ها و در واقع موزه‌ای است در فضای باز که آن را مرواریدی بر تارک آسیای مرکزی نامیده‌اند. در فهرست زیر، نام برخی از اماکن و ابنیه تاریخی بخارا آمده‌است:

ارگ بخارا

بالاحوض (سده ۱۸ تا ۲۰)

آرامگاه سامانی (سده‌های ۹ تا ۱۰)

قبرستان چشمه ایوب (۱۳۸۰ یا ۱۳۸۴–۱۳۸۵)

مدرسه عبدالله‌خان (۱۵۹۶/۹۸)

مدرسه مادر خان (۱۵۵۶/۵۷)

مسجد بلند (سده ۱۶)

مجموعه گاوکشان (مسجد، مناره، مدرسه) (سده ۱۶)

خانقاه زین‌الدین‌خواجه (۱۵۵۵)

مجموعه پای کلان (سده‌های ۱۲ تا ۱۴)

مجموعه لب حوض (سده‌های ۱۶ تا ۱۷)

مدرسه کاکل‌داش (۱۵۶۸/۶۹)

خانقاه نادر دیوانبیگی (۱۶۲۰)

مدرسه الغ‌بیگ (۱۴۱۷)

مدرسه عبدالعزیزخان (۱۶۵۲)

مسجد بالاحوض (۱۷۱۲)

آرامگاه سیف‌الدین باخرزی (نیمه دوم سده ۱۳ - سده ۱۴)

آرامگاه بیانقلی‌خان (نیمه دوم سده ۱۴–۱۵ یا ۱۶)

مسجد نمازگاه (سده ۱۲ تا ۱۶)

خانقاه فیض‌آباد (۱۵۹۸/۹۹)

مدرسه چهارمنار (۱۸۰۷)

ستارهٔ ماه‌خاصه، سرای امیر بخارا (پایان سده ۱۹، آغاز سده ۲۰)

چهاربکر (محل خاکسپاری خاندان شیخ جُبیره) (۱۵۶۰/۶۳)