عیشم مدام است از لعل دلخواه *** کارم به کام است الحمدلله

عیشم مدام است از لعل دلخواه *** کارم به کام است الحمدلله

ای بخت سرکش تنگش به برکش *** گه جام زرکش گه لعل دلخواه

ما را به رندی افسانه کردند *** پیران جاهل شیخان گمراه

از دست زاهد کردیم توبه *** وز فعل عابد استغفرالله

جانا چه گویم شرح فراقت *** چشمی و صد نم جانی و صد آه

کافر مبیناد این غم که دیده است *** از قامتت سرو از عارضت ماه

شوق لبت بُرد از یاد حافظ *** درس شبانه ورد سحرگاه

تفسیر عرفانی

1. از لب سرخ و دلپذیر معشوق پیوسته در خوشی و شادی ام؛ از وصال او لذت بسیار می برم و خدا را سپاس می گویم که کارم مطابق میل و آرزو است.

2. ای بخت نافرمان و طغیانگر! حالا که فرصت دیدار و وصال برایت میسّر شده، معشوق را سخت در آغوش بگیر، گاه جام طلایی شراب را با او بنوش و گاه لب شیرین و لعل گون او را ببوس.

3. پیران و شیخان ناآگاه و گمراه، ما را به رندی و رسوایی مشهور عالم کردند؛ از هدایت این مرشدان ناآگاه دری بر ما گشوده شد و ناچار به عالم رندان و عاشقان روی آوردیم.

4. از دست کارهای زاهدان ریاکار و دو رو توبه کردیم و از کردار و عمل عابد فریبکار به خدا پناه برده و طلب بخشایش کردیم؛ چرا که خودشان این کار را نمی کنند.

5. ای معشوق از جان عزیزتر! قصّه ی فراق و دوری تو را چگونه شرح دهم؟ چشمی دارم که پیوسته و بسیار در حال گریه کردن است و جانی دارم که هر لحظه و مدام صد آه و ناله از آن بر می خیزد.

6. سرو در مقابل قامت موزون تو و ماه در برابر زیبایی روی تو جلوه ای ندارند و از شدت حسادت و رشک تو غمگینند، غمی که بسیار سنگین است و خدا کند که آن را کافر نبیند و مسلمان نشنود.

7. حافظ از شوق و اشتیاق بوسیدن لب شیرین و جان بخش تو، درس شبانه و ورد و دعای سحرگاهی را فراموش کرده است. او از شوق وصال تو، درس و عبادت را از یاد برده است.

منبع مقاله: باقریان موحد، رضا؛ (1390)، شرح عرفانی دیوان حافظ بر اساس نسخه دکتر قاسم غنی و محمد قزوینی، قم: کومه، چاپ اول