غنیمت شماری فرصت طلائی «آویخته شدن به شاخه درخت طوبی»

غنیمت شماری فرصت طلائی «آویخته شدن به شاخه درخت طوبی»

بنام پروردگار بصیر و دوستدار اهل بصیرت. بندگان خوب خدا، سلام علیکم؛ طلوع اوّلین شب از ماه پرفضیلت نبوی «شعبان» بر شما گرامیان مبارک باد. از امتیاز بارز این ماه عزیز در سال جاری، آراسته شدن طلوع آن با شب پر فضیلت «جمعه» است؛پس بیائیم: این تقارن معنوی را به فال نیک گیریم، و در حق یکدیگر دعا کنیم، و برای شادی ارواح در گذشتگانمان؛ به ویژه 9 شهید سرفرازیکه در ساعات پایانی ماه رجب،توسّط مزدورهای دشمن در مرز صفری ایران اسلامی با پاکستان به  شهادت رسیدند، صلوات و فاتحه ای را نثار کنیم.

خوانندگان ارجمند،قطعا کم و بیش با تعبیر زیبای «درخت طوبی» آشناهستیم؛ راستی این درخت، چیست؟؛ در کجا قرار دارد؟؛ ارمغان والا و میوه های جاوید آن چیست؟؛ عوامل مؤثّر در بهره مندی از میوه های این آفریده بزرگ الهی چیست؟؛ و...؟.

در پرتو این نوشته کوتاه؛ تنها به ذکر دو نکته  در این راستا اکتفا می نمایم: 

نکته اوّل: تبیین چیستی درخت «طوبی» و ظرف مکانی آن

بازخوانی دو روایت ذیل، می تواند مارا با چیستی درخت طوبی و ظرف مکانی آن آشنا سازد: 

روایت اوّل: علّامه مجلسی (ره) نقل می کند: «مردی از یاران رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) همراه با گروهی بر آن حضرت میهمان شدند و سؤال کردند: درخت طوبی کجا است؟ آن حضرت فرمود: در فردوس، در سرای من. دیگری همان را پرسید؛ پاسخ آمد: در بهشت، در منزل امیر مؤمنان، علی(علیه السّلام)، گفتند: چند لحظه پیش، همین را پرسیدیم: پاسخ دادی: در خانه من و اینک فرمودی: در خانه علی! پاسخ داد: سرای من و علی یک جا است» (بحارالأنوار، ج 8، ص 196، کتاب العدل، باب 23، الجنـة و نعیمها، ح 185)؛

روایت دوّم: امام صادق (علیه السلام) فرمود: «طوبی، سزاوار کسی است که در دوران غیبت قائم از خاندان ما (علیه السّلام) ، به فرمان‌های ما چنگ زند و قلب وی، پس از ره یافتن، در انحراف نیفتند. پرسیدند: طوبی چیست؟ فرمود: درختی است در بهشت که در خانه علی بن ابی طالب (علیه السلام) ریشه دوانیده است. مؤمنی نیست جز آنکه در سرای او، شاخه‌ای از شاخه‌های آن درخت هست» (فیض کاشانی، تفسیر صافی، ج 3، ص 70).

نکته دوّم: عوامل مؤثّر در بهره مندی از شاخه درخت «طوبی»

از رسول گرامی اسلام (صلوات الله علیه و آله) چنین نقل شده است:«خداوند در روز اول شعبان به درهای بهشت امر می کند که باز شوید و به شاخه های درخت طوبی امر می کند که شاخه هایش را نزدیک این دنیا بیاورد»؛ سپس فرمود:« هر کس دری از خیر و نیکی را در این روز فرا گیرد، هر که نماز مستحبی در این روز ادا کند، هرکه در این روز، روزه بگیرد، هر که میان زن و شوهرش یا پدر و فرزندش یا خویشاوندانش یا مرد و زن همسایه اش یا مرد و زن بیگانه صلح برقرار کند، کسی که طلبی از کسی دارد از او کم کند، کسی که قرضی را که صاحبش از بازگشت آن مأیوس شده به یادآورد و آنرا ادا کند، کسیکه کفالت یتیمی را بر عهده بگیرد، کسیکه قرآن یا چیزی از آنرا بخواند، کسیکه خدا را به یاد آورد و نعمتهای او را بشمارد و او را شکر کند، کسیکه مریضی را عیادت کند، کسی که به پدر و مادر یا یکی از آنها نیکی کند، کسی که جنازه ای تشییع کند، کسی که مصیبت زده را تسلیت گوید، کسی که کار خیر انجام دهد. حتماً به شاخه ای از درخت طوبی آویخته می شود». (علّامه مجلسی، بحارالانوار، ج 73، ص 357، باب 67 و ج 94، ص 61).

(حوزه علمیه قم، سیّد حسین شفیعی دارابی، شب جمعه 8 اردیبهشت 1396ش = شب اوّل ماه شعبان 1438ق).