سوره ۷۹: النازعات - جزء ۳۰ - ترجمه فولادوند

سوره ۷۹: النازعات - جزء ۳۰ - ترجمه فولادوند

با صدای استاد مشاری العفاسی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿۱﴾

سوگند به فرشتگانى که [از کافران] به سختى جان ستانند (۱)

وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿۲﴾

و به فرشتگانى که جان [مؤمنان] را به آرامى گیرند (۲)

وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿۳﴾

و به فرشتگانى که [در دریاى بى‏ مانند] شناکنان شناورند (۳)

فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿۴﴾

پس در پیشى گرفتن [در فرمان خدا] سبقت‏گیرنده‏ اند (۴)

فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿۵﴾

و کار [بندگان] را تدبیر مى کنند (۵)

یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿۶﴾

آن روز که لرزنده بلرزد (۶)

تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿۷﴾

و از پى آن لرزه‏ اى [دگر] افتد (۷)

قُلُوبٌ یَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿۸﴾

در آن روز دلهایى سخت هراسانند (۸)

أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿۹﴾

دیدگان آنها فرو افتاده (۹)

یَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِی الْحَافِرَةِ ﴿۱۰﴾

گویند آیا [باز] ما به [مغاک] زمین برمى‏ گردیم (۱۰)

أَإِذَا کُنَّا عِظَامًا نَخِرَةً ﴿۱۱﴾

آیا وقتى ما استخوان‏ریزه ‏هاى پوسیده شدیم [زندگى را از سر مى‏ گیریم] (۱۱)

قَالُوا تِلْکَ إِذًا کَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿۱۲﴾

[و با خود] گویند در این صورت این برگشتى زیان‏ آور است (۱۲)

فَإِنَّمَا هِیَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿۱۳﴾

و[لى] در حقیقت آن [بازگشت بسته به] یک فریاد است [و بس] (۱۳)

فَإِذَا هُمْ بِالسَّاهِرَةِ ﴿۱۴﴾

و بناگاه آنان در زمین هموار خواهند بود (۱۴)

هَلْ أَتَاکَ حَدِیثُ مُوسَى ﴿۱۵﴾

آیا سرگذشت موسى بر تو آمد (۱۵)

إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿۱۶﴾

آنگاه که پروردگارش او را در وادى مقدس طوى ندا درداد (۱۶)

اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿۱۷﴾

به سوى فرعون برو که وى سر برداشته است (۱۷)

فَقُلْ هَلْ لَکَ إِلَى أَنْ تَزَکَّى ﴿۱۸﴾

و بگو آیا سر آن دارى که به پاکیزگى گرایى (۱۸)

وَأَهْدِیَکَ إِلَى رَبِّکَ فَتَخْشَى ﴿۱۹﴾

و تو را به سوى پروردگارت راه نمایم تا پروا بدارى (۱۹)

فَأَرَاهُ الْآیَةَ الْکُبْرَى ﴿۲۰﴾

پس معجزه بزرگ [خود] را بدو نمود (۲۰)

فَکَذَّبَ وَعَصَى ﴿۲۱﴾

و[لى فرعون] تکذیب نمود و عصیان کرد (۲۱)

ثُمَّ أَدْبَرَ یَسْعَى ﴿۲۲﴾

سپس پشت کرد [و] به کوشش برخاست (۲۲)

فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿۲۳﴾

و گروهى را فراهم آورد [و] ندا درداد (۲۳)

فَقَالَ أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلَى ﴿۲۴﴾

و گفت پروردگار بزرگتر شما منم (۲۴)

فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَکَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿۲۵﴾

و خدا [هم] او را به کیفر دنیا و آخرت گرفتار کرد (۲۵)

إِنَّ فِی ذَلِکَ لَعِبْرَةً لِمَنْ یَخْشَى ﴿۲۶﴾

در حقیقت براى هر کس که [از خدا] بترسد در این [ماجرا] عبرتى است (۲۶)

أَأَنْتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ بَنَاهَا ﴿۲۷﴾

آیا آفرینش شما دشوارتر است‏ یا آسمانى که [او] آن را برپا کرده است (۲۷)

رَفَعَ سَمْکَهَا فَسَوَّاهَا ﴿۲۸﴾

سقفش را برافراشت و آن را [به اندازه معین] درست کرد (۲۸)

وَأَغْطَشَ لَیْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿۲۹﴾

و شبش را تیره و روزش را آشکار گردانید (۲۹)

وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِکَ دَحَاهَا ﴿۳۰﴾

و پس از آن زمین را با غلتانیدن گسترد (۳۰)

أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ﴿۳۱﴾

آبش و چراگاهش را از آن بیرون آورد (۳۱)

وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿۳۲﴾

و کوهها را لنگر آن گردانید (۳۲)

مَتَاعًا لَکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ ﴿۳۳﴾

[تا وسیله] استفاده براى شما و دامهایتان باشد (۳۳)

فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْکُبْرَى ﴿۳۴﴾

پس آنگاه که آن هنگامه بزرگ دررسد (۳۴)

یَوْمَ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ مَا سَعَى ﴿۳۵﴾

[آن] روز است که انسان آنچه را که در پى آن کوشیده است به یاد آورد (۳۵)

وَبُرِّزَتِ الْجَحِیمُ لِمَنْ یَرَى ﴿۳۶﴾

و جهنم براى هر که بیند آشکار گردد (۳۶)

فَأَمَّا مَنْ طَغَى ﴿۳۷﴾

اما هر که طغیان کرد (۳۷)

وَآثَرَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿۳۸﴾

و زندگى پست دنیا را برگزید (۳۸)

فَإِنَّ الْجَحِیمَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿۳۹﴾

پس جایگاه او همان آتش است (۳۹)

وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى﴿۴۰﴾

و اما کسى که از ایستادن در برابر پروردگارش هراسید و نفس خود را از هوس باز داشت (۴۰)

فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأْوَى ﴿۴۱﴾

پس جایگاه او همان بهشت است (۴۱)

یَسْأَلُونَکَ عَنِ السَّاعَةِ أَیَّانَ مُرْسَاهَا ﴿۴۲﴾

در باره رستاخیز از تو مى ‏پرسند که فرارسیدنش چه وقت است (۴۲)

فِیمَ أَنْتَ مِنْ ذِکْرَاهَا ﴿۴۳﴾

تو را چه به گفتگو در آن (۴۳)

إِلَى رَبِّکَ مُنْتَهَاهَا ﴿۴۴﴾

علم آن با پروردگار تو است (۴۴)

إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا ﴿۴۵﴾

تو فقط کسى را که از آن مى‏ ترسد هشدار مى‏ دهى (۴۵)

کَأَنَّهُمْ یَوْمَ یَرَوْنَهَا لَمْ یَلْبَثُوا إِلَّا عَشِیَّةً أَوْ ضُحَاهَا﴿۴۶﴾

روزى که آن را مى ‏بینند گویى که آنان جز شبى یا روزى درنگ نکرده‏ اند (۴۶)