زندگینامه حضرت دانیال نبی(ع)

زندگینامه حضرت دانیال نبی(ع)

طبق گواهی تاریخ و روایات موجود، حضرت دانیال نبی ـ علیه السلام ـ از جمله پیامبران بنی اسرائیل و صاحب کتاب بوده است.[1] البته در رابطه با کتاب ایشان نظرات مختلفی وجود دارد. حضرت از نسل داوود پیامبر ـ علیه السلام ـ بوده و در بچگی پدر و مادر خود را از دست دادند و زنی پیر و عابده پرورش و تربیت حضرت دانیال ـ علیه السلام ـ را عهده دار شدند. و حضرت از همان بچگی توجه بزرگان و پادشاهان را به خود جلب کرده و دارای هوش و استعداد فوق العاده بوده است.[2]

از امام باقر ـ علیه السلام ـ سوال شد که آیا صحیح است که حضرت دانیال علم تعبیر خواب می دانسته و آن را به مردم تعلیم می دادند. حضرت امام باقر ـ علیه السلام ـ فرمودند؛ بلی، خدا وحی نمود به سوی او و پیغمبر بود و از آنها بود که خدا این علم را به ایشان تعلیم نموده است. و دانیال ـ علیه السلام ـ بسیار راست گفتار درست کردار و حکیم و دانا بود و عبادت خدا را به محبت اهل بیت ما می کرد.[3]

خود حضرت دانیال از خدا می خواست که به دست امت پیامبر (یعنی حضرت محمد ـ صلی الله علیه و آله ـ) دفن گردد و این قضیه را پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ روایت فرموده است. و بالاخره به دست امت پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ در گودالی که می کندند جسدش سالم پیدا شد و دوباره دفن گردید.[4]

حضرت دانیال ـ علیه السلام ـ به دستور بخت نصر پادشاه ایران که محل حکومتش در شوش بود، به همراه اصحاب خود به اسارت آورده شدند. و در گودالی عمیق حضرت را انداختند و شیری را به داخل گودال فرستادند،‌ شیر در مقابل حضرت زانو زد و درمدتی که در گودال بودند شیر از گِل تغذیه می کرد و حضرت از شیر آن حیوان تغذیه می کردند، تا اینکه شبی بخت نصر در خواب دید که ملائکه گروه گروه از آسمان به دور گودال می آیند و به حضرت بشارت فرج و آزادی را می دهند. بخت نصر با دیدن این خواب (از کرده خود پشیمان شده و حضرت را آزاد کرده و امور مملکتی و حکم بین مردم را به حضرت تفویض کردند.[5] بعضی از علماء و مفسرین معتقدند که آیه قُتِلَ اصحابُ الأُخدود در رابطه با این قضیه یعنی زندانی کردن حضرت در گودال و مرگ شکنجه گران گودال یعنی بخت نصر نازل شده است و اشاره به این قضیه دارد.[6]

البته بعضی از منابع اشاره دارد به این که حضرت هم عصر کوروش و داریوش از پادشاهان هخامنشی، بوده و به وسیله نبوکد نسار همراه با سایر یهودیان از جروسالم (اورشلیم) به اسارت آورده شدند و چون به دربار نبوکدنسار رسید: مورد عنایت قرار گرفت و ندیم پادشاه گردیده و به تعبیر خواب پرداخت و ریاست کاهنان بابلی را به عهده گرفت.[7]

و حضرت بعد از مدتی ماندن در شوش وفات یافته و در همان شهر دفن گردیدند.[8]

البته ایشان پیامبری است که به طور حتم در ایران مدفون گردیده است، اما مقبره های دیگری نیز در ایران وجود دارد که منسوب به انبیاء می باشند مانند مقابر انبیاء قزوین و مقبره قیدار نبی در شهر قیدار و...

منبع : http://golshn12.blogfa.com/post-2054.aspx

زندگی نامه دانیال نبی(ع)

حضرت دانیال از پیامبران بزرگ الهی است که در سال598 قبل از میلاد در اورشلیم(بیت المقدس) دیده به جهان گشود. ایشان فرزند یوحنا و از نسل حضرت داوود(ع) است. دانیال کلمه ای عبری است که به معنای " خدا قاضی وحاکم من است" می باشد. آن حضرت حوادث آینده و بعثت پیامبر آخر الزمان را در کتاب خود پیشگویی کرده است. ایشان در سال 586 قبل از میلاد بهمراه گروهی از یهودیان به دست سپاهیان بخت النصر، اسیر و به بابل فرستاده شدند و چون از اطاعت فرمانروای بابل امتناع کردند او را نزد شیران درنده انداختند ولی از میان آن حیوانات سالم بیرون آمدند. پس از تصرف شهر بابل توسط کوروش و به پیشنهاد وی، حضرت دانیال به شهر شوش مهاجرت نموده و تا پایان حیات پر برکتشان در این شهر ساکن بودند.

با ورود سربازان اسلام به ایران، آنان از وجود اتاقکی با مهر و موم حکومتی در شوش آگاهی یافتند. جریان را به خلیفه دوم رساندند و وی نیز برای چاره جویی و آگاهی از امر به امام علی (ع)رجوع می کند و حضرت امیر المومنین فرمودند که آن پیکر متعلق به دانیال نبی (ع) است و دستور دادند آن پیکر مطهر را طبق موازین اسلامی کفن و دفن کنند و در حق این پیامبر بزرگوار فرمودند:"هر کس برادرم دانیال را زیارت کند، گویی که مرا زیارت کرده است".

در بزرگی و عظمت این پیامبر همین بس که پیامبر عظیم الشان اسلام وتمامی ائمه علیهم السلام در حق ایشان حدیث آورده اند. ایشان به عدالت ورزی مشهور بودند و قضاوتهایشان مورد توجه خاص امام علی (ع) نیز قرار گرفته اند.

دانیال نبی (ع) به عنوان دومین معصوم مدفون در ایران، بعد از وجود پاک و مقدس حضرت امام رضا (ع) همواره مورد توجه و زیارت خاص مسلمانان و تمامی اقلیتهای مذهبی و جهانگردان قرار گرفته است.

از معجزات این پیامبر عظیم الشان، این بوده که در زمان داریوش، وبا، بسیار شایع میگردد و دولت هر چه تلاش میکند موفق به مهار آن نمیشود، داریوش نیز به وزیر خود حضرت دانیال (ع) برای چاره جویی مراجعه می کند، ایشان دست به دعا بر میدارند و خدای متعال را به پنج تن آل عبا قسم میدهد تا این بلا از بین برود و این گونه نیز شد.

" لی خمسه اطفی بهم حر الوباء الحطمه المصطفی و المرتضی و ابناهما و الفاطمه

از جمله القاب این پیامبر بزرگ، "صاحب اللواء و پیامبر باران" می باشد. لقب صاحب اللواء به این سبب است که ایشان از یاران خاص صاحب الزمان(عج) و پرچمدار آن حضرت خواهند بود. لقب پیامبر باران نیز بدین جهت بوده که دعای ایشان برای نزول رحمت الهی همواره مورد اجابت الهی بوده و پس از رحلت ایشان نیز در هنگام خشکسالی، پیکر مقدس این پیامبر بزرگ را از اتاقک خارج کرده و با این کار موجبات نزول رحمت پروردگار را فراهم می آوردند.

منبع :http://din-elm.mihanblog.com/post/41